Veronica besluit te sterven is een roman van Paulo Coelho. Ik schrijf de recensie in het Engels, hoewel ik het boek in het Spaans lees, dus het kan zijn dat veel aspecten van de taal van het boek in de vertaling zijn verdwenen.
De roman behandelt een aantal belangrijke kwesties die van invloed zijn op het leven van ogenschijnlijk gewone mensen. Maar misschien vanwege sociale definitie, misschien door zelfidentificatie, misschien als gevolg van de hand die doorway ervaring wordt behandeld, worden deze mensen doorway de gewone mens op buitengewone manieren behandeld. Veronica en haar medewerkers worden inderdaad op heel speciale manieren behandeld, onder meer doorway doses insuline te ontvangen die hoog genoeg zijn om uit te schakelen en elektroconvulsietherapie die bedoeld is om tijdelijk geheugenverlies te stimuleren. Ze zijn allemaal, voor de doeleinden van Veronica Decides To Die, gedetineerden van een gesticht.
En de locatie is belangrijk. Het asiel, door sommigen waarschijnlijk een gekkenhuis genoemd, bevindt zich in Ljubljana, Slovenië, internet op het instant dat de voormalige republiek Joegoslavië uiteenvalt. Er is een vreemde en, zeker binnen deze pagina’s, weinig benutte parallel tussen de mentale desintegratie van deze individuen en het uiteenvallen van een staat die voorheen voordeel zocht in eenheid en inlijving. Zo onderzoekt de roman – hoewel niet al te diepgaand – de relatie tussen gezond verstand en waanzin, eenheid en afgescheidenheid, individualiteit en samenleving, persoonlijk en geaccepteerd antwoord.
Er kunnen plot-elementen worden ontdekt door lezers van de roman. Maar niets wordt onthuld doorway huge te leggen dat interacties tussen vier van de gevangenen van het gesticht, Veronika, Eduard, Zedka en Mari die de ruggengraat van het boek vormen, samen fulfilled hun relatie achieved dokter Igor, die de leiding heeft in excess of hun zorg en ook more than zijn eigen onderzoek projecteren. We maken kennis satisfied de geschiedenis van deze personages en vinden aanwijzingen waarom ze minder dan conventionele manieren hebben gekozen om zich uit te drukken.
En het is de zich ontwikkelende relatie tussen de gelijknamige Veronica en Eduard, een schizofrene jongeman, die de centrale strekking van het verhaal vormt. Aan het start van het boek wil Veronica dood. Ze is depressief. Ze maakt grapjes above hoe niemand op de planeet enig idee lijkt te hebben waar haar land, Slovenië, zou kunnen zijn, zoals blijkt uit het conflict, de pijn en het groeiende wrak van Joegoslavië. Maar voor Slovenië werd de position van natie voor het eerst in zijn moderne geschiedenis bereikt. Het was altijd ergens anders onderdeel van geweest, misschien alsof elk individu voor altijd was opgenomen in een sociale groep die losjes bestempeld werd als ‘maatschappij’. Geïsoleerd, alleen, worstelen veel individuen satisfied het definiëren van of omgaan achieved hun eigen individualiteit, een leegte die, ongecontroleerd of ongevuld, hen kan leiden langs paden die onbekend worden.
In zekere zin drijft Veronika’s wanhoop om zich alleen op de wereld te voelen haar ertoe een overdosis te nemen. Ze overleeft. Maar ze is mentaal en fysiek veranderd en wordt dus voor behandeling opgenomen in een gesticht. Het is daar dat ze Eduardo en anderen ontmoet, wier individuele geschiedenis hun scheiding heeft veroorzaakt van wat als normaal wordt beschouwd door de rest van een vaag begrip dat ‘samenleving’ wordt genoemd. Deze hoofdpersonen beleven enkele van hun ervaringen uit het verleden opnieuw om te illustreren wat de veranderingen in hun personages teweeg heeft gebracht, transformaties die door anderen zijn opgemerkt en die tot hun isolement hebben geleid.
Hun verhalen zijn niet anders dan de unieke concordantie van gebeurtenissen die momenteel een natie naar een onafhankelijkheid stuwen die het voorheen nooit experienced gekend. Het was de rest van de wereld die de voorwaarden creëerde, maar het was Slovenië dat veranderde. Voor deze mensen zorgde iets ervoor dat ze anders reageerden of zich anders gedroegen dan de norm, vandaar hun status, maar het kunnen de acties van anderen zijn, of zelfs omstandigheden die de omstandigheden hebben gecreëerd die hen hebben veranderd.
Een zwak punt van Veronika Decides To Die ligt in de neiging om zowel analytisch als rationeel te zijn, zonder ooit daadwerkelijk te verklaren dat ze in een van beide concepten geworteld is. Aan het einde zou dit ook zijn kracht kunnen zijn, want er is altijd ruimte voor interpretatie. Karakters op de pagina’s analyseren hun relatie tot het spirituele, het religieuze en soms het chemisch geïnduceerde. Ze verkennen zichzelf, ontdekken nieuwe of voorheen genegeerde aspecten van zichzelf en worden daarbij verrast.
Tegen het einde zijn de personages betrokken. Maar ze hebben blijkbaar de hele tijd het doel van iemand anders vervuld, iemand die is bekleed met het gezag van de samenleving om te observeren en te controleren. Of die persoon de arts is die de leiding heeft more than het gesticht of de schrijver die het potlood vasthoudt, is een interessante vraag.