Interstitiele nefritis
Men spreekt van een interstitiële nefritis indien het nierweefsel dat tussen de nefronen ligt ontstoken is. De nefronen zelf (glomeruli en tubuli) raken mogelijk niet of laat, ook ontstoken. Het ziektebeeld van deze nefritis ontstaat meestal in aansluiting op een bacteriële urineweginfectie.
Symptomen van de interstitiële nefritis
De belangrijkste vorm van nefritis is de acute pyelonefritis. Deze gaat gepaard met hoge koorts, koude rillingen, pijn in de rug of in de flanken, frequente en moeilijke urinelozing, nachtelijke urinelozing (nycturie) en een algemeen ziektegevoel met misselijkheid en braken.
Een minder vaak voorkomende vorm, is de chronische interstitiële nefritis. De verschijnselen hiervan zijn grotendeels gelijk aan die van de chronische nierinsufficiëntie (zie hiervoor ook het artikel over de chronische nierinsufficiëntie dat u op deze website terugvindt). Een min of meer specifiek verschijnsel is dat al in een vroeg stadium het concentrerend vermogen van de nieren verloren gaat. Hierdoor zullen patiënten veel urine moeten produceren om de afvalstoffen kwijt te kunnen raken.
Onderzoek
Het urinesediment vormt de belangrijkste onderzoeksmethode bij nefritis. De aanwezigheid van zogenaamde leukocytencilinders wijst op het bestaan van een pyelonefritis. Er zal bovendien een kweek worden ingezet om de aard van het veroorzakende micro organisme op het spoor te komen.
Nefritis: behandeling
De toestand van de patiënt met een acute pyelonefritis en de ernst en mogelijke complicaties van het ziektebeeld leiden er meestal toe dat de behandeling in het ziekenhuis plaatsvindt. De patiënt krijgt in eerste instantie een infuus en een antibioticabehandeling. Aangezien het veroorzakende micro-organisme aanvankelijk nog niet bekend is, wordt er gestart met een breed-spectrumantibioticum (dit werkt tegen een groot aantal verschillende soorten ((micro-))organismen). Zodra de uitslag van de kweek bekend is, past men de therapie aan.
In het beginstadium zal de patiënt frequent geobserveerd worden, omdat er een risico bestaat op de ontwikkeling van een septische shock. In dit geval breidt de infectie zich uit van de nieren naar de bloedbaan, waardoor de patiënt snel achteruit gaat. Wanneer niet voldoende snel en adequaat wordt ingegrepen, kan dit in korte tijd tot de dood leiden. Zodra de toestand van de patiënt met nefritis het toelaat, zal men op zoek gaan naar een oorzaak. Dit betreft, zoals al eerder gezegd, meestal een urineweginfectie. Er zijn echter ook andere oorzaken mogelijk. Hier moet gericht onderzoek naar gedaan worden. De behandeling van een chronische pyelonefritis is vooral gericht op een therapie van de chronische nierinsufficiëntie (zie aldaar het artikel over de chronische nierinsufficiëntie op deze website).
Lees meer via http://nl.wikipedia.org/wiki/Nefritis.