Inwonende relaties
In dit tijdperk van Instantaneous Bevrediging en ijle relaties is er een radicale verandering geweest in de houding ten opzichte van aloude instellingen zoals het huwelijk. In de afgelopen decennia zijn de huwelijkscijfers gedaald naarmate het aantal samenwonenden escaleerde. Vergeleken met een generatie geleden, toen slechts ongeveer 10% van de paren samenwoonde, woont tegenwoordig bijna 50% samen voor het huwelijk. Hoewel de aantallen in het Westen hoger zijn, zijn India en andere Aziatische landen hun achterstand snel aan het inhalen.
Inwonen lijkt een veel aantrekkelijker voorstel dan de slavernij van het huwelijk. Het is een ‘leuk ding’ en associates geloven in het nemen van elke dag zoals die komt. Ze zien geen noodzaak om de relatie te formaliseren. Het standaardantwoord dat wordt gegeven is dat “geen van ons beiden religieus is, en een stukje papier maakt geen verschil voor onze relatie.”
Stephanie Coontz, medevoorzitter van de Council of Modern day Households, zegt: “Culturele acceptatie en wetenschap hebben de eeuwenoude vergelijking van huwelijk en opvoeding doorbroken. Alle vormen van gezinnen eisen legitimiteit op en krijgen die ook.”
Velen hebben de neiging om de Feministische Beweging de schuld te geven van de devaluatie van het huwelijk. Germaine Greer bespotte de ‘middle-course mythe van liefde en huwelijk’. Als ze in zo’n val gelokt zouden zijn, zouden ze er geen moeite mee hebben om zich los te maken.
Een Indiase feministe Radha Thomas zei: “Het huwelijk is niets anders dan de regels van iemand anders die je doorway de samenleving worden opgelegd. Inwonende relaties zijn niets bijzonders.”
In hun boek ‘Open Relationship – a new lifestyle’ noemen George en Nina O’Neil het huwelijk ‘archaïsch, rigide, achterhaald, onderdrukkend, statisch en in verval’ en vinden dat monogamie moet worden uitgeroeid. Maar lang voor hen was Sigmund Freud ervan overtuigd dat seksuele bevrijding in plaats van seksuele terughoudendheid het wondermiddel was voor alle menselijke emotionele kwalen.
Bertrand Russell was ook een voorvechter van meer liberale seks. Hij zei: “Volwassenen hebben het recht om samen te wonen zolang ze geen kinderen hebben.”
De jonge generatie van vandaag is op zichzelf een ambitieuze, werkgerichte klasse, die vastbesloten is om de major van de carrièreschaal te bereiken, wat er ook gebeurt. Gedreven doorway macht en rijkdom, hebben ze geen tijd voor morele verplichtingen, noch voor levenslange monogamie. Ze mogen hun hoop en dromen niet uit het oog verliezen omwille van een juridisch doc. Ze hebben geen tijd om liefhebbende echtgenoot of liefhebbende vader te spelen voor een stel snotapen. Omdat ze economisch stabiel zijn, voelen ze zich ‘de meesters van hun ton en de kapiteins van hun ziel’.
Veel opgeleide vrouwen hebben gekozen voor een “alleen carrière”-rol en zijn daar gelukkig mee. Een carrière biedt de mogelijkheid om one te blijven. Solitary blijven is geen handicap meer. Het huwelijk wordt gezien als een bedreiging voor hun carrièredoelen. Ze hebben economische onafhankelijkheid, persoonlijke vrijheid en een glamoureus sociaal leven. Gentleman en kinderen zouden alleen een patroon doorbreken waaraan ze gewend zijn geraakt. Seksuele bevrijding zorgt voor genot zonder verplichting. En aangezien iedereen het doet, waarom zij niet? De kans is echter groot dat ze zich een weg banen in de feministische kooi van onrealistische verwachtingen en een verwrongen begrip van liefde, wat hun waardesystemen zou kunnen verstoren.
Seculier humanisme is een andere ideologie, die veel verwarring heeft veroorzaakt op het gebied van seksualiteit, omdat het volledig afhangt van de wijsheid en het vermogen van de mens. De rechten van het individu moeten voorrang hebben op al het andere, ongeacht welke vernietiging het in zijn kielzog achterlaat.
De inwonende relatie heeft verschillende namen. Samenlevende relaties (LTR) biedt geen emotionele of juridische zekerheid. Het Gestaltgebed vat hun ideologie samen.
“Ik doe mijn ding en jij doet jouw ding,
Ik ben niet op deze wereld om aan je verwachtingen te voldoen,
En je bent niet op deze wereld om de mijne na te leven.
Jij bent jij en ik ben ik,
En als we elkaar toevallig vinden, is het mooi,
Zo niet, dan is er niets aan te doen.”
In het Common Legislation-huwelijk noemen de man en de vrouw zichzelf person en vrouw, ook al is er geen wettelijke vergunning om hun relatie te bezegelen. Er zijn veel van dergelijke paren in alle lagen van de bevolking, en het publiek herkent ze als zodanig.
Bij een Contract Samenwonen zijn echter twee personen betrokken in een meester-knecht relatie. De meester kan de gentleman of de vrouw zijn. Een schriftelijk deal specificeert taken, salaris, extra’s, verlof, medische voordelen en duur van het agreement. Er zijn waarschijnlijk clausules die gaan in excess of voortijdige beëindiging van het contract.
Het voordeel van een inwonende relatie is dat deze niet benauwend is. In feite wordt het als een bevrijdende ervaring beschouwd. Het geeft individuen hun eigen ruimte voor groei en veel ruimte voor creativiteit. Companions hebben meestal hetzelfde intelligentieniveau en beschouwen zichzelf als gelijk. Het zijn niet de types die zich vastklampen aan de wijnstok en die constante aandacht en geruststelling nodig hebben. Evenmin is de vrouw in het bemoederen van de man, wetende heel goed dat dit haar erotische rol in gevaar zou kunnen brengen. Beide companions waarderen hun onafhankelijkheid en blijven toch goede kameraden en vrienden. Ieder kijkt naar zijn/haar vervulling en is blind voor het onderliggende egoïsme in hun individuele karakters. Kinderen komen niet voor in hun vergelijking, omdat verantwoordelijkheid het verst van hun gedachten is.
Sommige inwonende relaties eindigen in het huwelijk, vooral als de vrouw zwanger wordt, of als het paar besluit een gezin te stichten. Dit gebeurt wanneer er stabiliteit is en een diepe toewijding aan elkaar.
Maar de meerderheid is alleen op zoek naar een ‘high’ op korte termijn. Nadat ze het heilige gemeengoed hebben gemaakt, gaan ze verder met nieuwe associates. Seks wordt gereduceerd tot een louter biologische functie die overal kan worden uitgeoefend. Er zijn geen banden die binden, en verveling treedt op vanwege zeer weinig persoonlijke investeringen.
Sommigen geloven dat het huwelijk seks vernietigt. In Esther Peret’s boek “Pen in gevangenschap” zegt ze dat huiselijkheid iemands seksuele interesse dempt. Terwijl inwonen het gevoel van tijdelijkheid geeft en daardoor spannender is.
Sommigen gingen uit elkaar vanwege ruzies around financiën en het delen van kosten. Nederlands gaan is misschien niet acceptabel voor de ene partner die een lager salaris krijgt dan de andere, en wiens eisen misschien minder zijn. De verdeling van huishoudelijke taken kan ook een twistpunt worden.
Er kan sprake zijn van onverenigbaarheid satisfied het temperament, waarbij de een de baas probeert te spelen more than de ander. Ruzies kunnen recurrent worden, of er kunnen lange perioden van stilte zijn, of zelfs geweld. Karaktereigenschappen die eerder in hun relatie als schattig werden beschouwd, kunnen gaan irriteren. Bekendheid zoals ze zeggen kan minachting kweken.
Sommige psychologen beweren dat wanneer er naast fysieke nabijheid ook mentale compatibiliteit is, de relatie standhoudt. En de veronderstelde wijze van alle wijsheid Mahesh Bhatt is het ermee eens, geloven dat seks meer gaat in excess of ‘mentale paring’ dan om de fysieke handeling.
Samenwonen is geen huwelijk. Het is een afspraak tussen twee instemmende volwassenen, die geloven dat ze uit een relatie kunnen stappen wanneer ze maar willen. Velen geloven dat seksuele ervaringen vóór het huwelijk zullen helpen bij het kiezen van de juiste associate wanneer het tijd is om eindelijk te settelen. Maar hoeveel van dergelijke inwonende relaties op korte termijn moet adult males ervaren, voordat de juiste keuze wordt gemaakt?
Inwonen is gemakkelijk gemaakt doorway tolerante wetgeving. Justitieel liberalisme heeft een groen signaal gegeven aan overspelige relaties. De basisveronderstelling is het recht van het individu om te kiezen. Er is geen overtreding van de wet en het is volkomen legaal, maar de keuze moet op verantwoorde wijze worden gemaakt. Volgens een jurist: “Samenleven is een goede zaak omdat het leidt tot minder gebroken huwelijken. Het is de oudere generatie die een totale heroriëntatie nodig heeft.”
Dr. Rakesh Chandra, een professor in Vrouwenstudies, zegt dat dit een goede uitspraak is omdat “het kennis vereist van iets dat gebeurt. Het beschermt de rechten van een vrouw en geeft haar de vrijheid om uit een onbevredigende relatie te stappen.”
Adviseur Amrita Das is van mening dat “een inwonend paar gemotiveerd moet worden doorway verantwoordelijkheid en toewijding, en de relatie moet zien als een opmaat naar en geen vervanging voor het huwelijk.” Ze gaat verder met te zeggen: “We moeten onderscheid maken tussen leven als losbandigheid en leven fulfilled morele bedoelingen.”
Technologie heeft dergelijke relaties zeker geholpen. Het probleem van ongewenste zwangerschappen wordt verholpen doorway verschillende anticonceptiemethoden. Infecties zoals soa en hiv kunnen worden voorkomen door beschermde geslachtsgemeenschap en waar nodig antibiotica.
Stemmen die de moraliteit verdedigen, gaan verloren in de oorlogszuchtige kreten van een libertijnse samenleving. Zelfs religieuze instellingen, die ooit voor kuisheid pleitten, zwijgen, uit angst jongeren te vervreemden. De media verheerlijken zulke levensstijlen.
Inwonen brengt weinig winst satisfied zich mee en een overvloed aan psychologische problemen zoals desillusie, onzekerheid, schuldgevoelens, depressie, verlies van eigenwaarde en zelfvertrouwen. Uiteindelijk is het de vrouw die zowel fysiologisch als psychisch lijdt. Wanneer de breuk uiteindelijk plaatsvindt, kan het lang duren voordat adult men een andere partner kan vinden. Ook het samenwonen is instabiel geworden. De frequentie waarmee koppels uit elkaar gaan, toont de kwetsbaarheid van zo’n relatie. Velen zijn op middelbare leeftijd alleenstaand en vrouwen kunnen zelfs de kans op kinderen verliezen.
Sommige onderzoeken tonen aan dat paren die trouwen na een inwonende relatie het vaakst scheiden, omdat ze de verantwoordelijkheden van het huwelijk stressvol vinden. Natuurlijk krijgen ongehuwde paren dezelfde rechten als gehuwde paren in sommige landen. Scandinavië geeft alimentatie- en erfrecht aan kinderen van dergelijke liaisons.
Hoewel inwonende relaties juridisch niet verkeerd zijn, is de ethiek twijfelachtig. Een oude profeet zei: “Wee hun die het kwade goed noemen en het goede kwaad die duisternis voor licht stellen en licht voor duisternis die bitter voor zoet stellen en zoet voor bitter.”
Wat legaal is, is niet altijd moreel wat mogelijk is, is niet altijd verstandig. Het “ik – ik – mijn” -syndroom is besmettelijk geworden in de huidige samenleving. De wereld zou een betere plek zijn als het leven wordt geleefd op een manier die onze waardigheid en eigenwaarde vergroot.