Gezondheidsverschillen hebben deze eigenschappen om een ​​negatieve invloed te hebben op verschillende subgroepen van de bevolking, aangezien deze systematisch meerdere lagen van sociaal-economische belemmeringen voor de gezondheid heeft ervaren. Er moet altijd aan worden herinnerd dat zorgverleners moeten samenwerken om bepaalde doelen te bereiken om de hiaten tussen de gezondheidszorg te verkleinen. Volgens experts is interne professionele samenwerking nodig voor zorgverleners om patiënten te ondersteunen en de bestaande gezondheidsverschillen in de volksgezondheid te minimaliseren (Vanderbilt, Dail, & Jaberi, 2015). Als we de Verenigde Staten in aanmerking nemen, kunnen we vaststellen dat de gezondheidspopulatie een ongelijk continuüm markeert, variërend van gezonde tot ongezonde dimensies. Opgemerkt moet worden dat het gezondheidszorgsysteem sterk afhankelijk is van factoren zoals inkomen, ras en geografische locatie. Op basis van het rapport kan worden gesteld dat het onderzoeksbeleid en de volksgezondheidspraktijk vervolgens afhankelijk zijn van verschillen als levensverwachting, risicofactoren, morbiditeit, kwaliteit van leven in verschillende bevolkingsgroepen. Obstakels die verband houden met religie, sociaaleconomische status, geestelijke gezondheid, sekse, geografische oriëntatie, seksuele geaardheid belemmeren gezondheidsverschillen nog meer. Er zijn flarden bewijs dat de Verenigde Staten zeer geplaagd worden door ontoereikende interprofessionele samenwerkingen en alomvattend teamwerk en dit wees erop dat er ongelijkheid bestond in de gezondheidszorg. Gezondheidsverschillen zijn een levende waarheid onder achtergestelde gemeenschappen en het kan vooral worden waargenomen in de gezondheidssector van de Verenigde Staten en daarom is het voor geen enkele beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg onmogelijk om deze dreigende nationale crisis alleen aan te pakken (Vanderbilt, Dail, & Jaberi, 2015) .

Ongelijkheden in de gezondheidszorg zijn niet nieuw en creëren ongelijkheden in meerdere lagen van onze samenleving. Deze ongelijkheden worden vaak gezien door de lens van ras, etniciteit, geslacht, leeftijd en andere sociale factoren. Historisch gezien hebben achtergestelde groepen vaker chronische ziekten, vroegtijdige sterfte en andere maatstaven voor welzijn. Er zijn ook minder middelen voor medische zorg en een verminderde vraag, variërend van spoedbehandeling van acute ziekten tot routinecontroles tot voorgestelde screenings en therapieën (Reducing Health Disparities in Underserved Populations, 2021). Opgemerkt moet worden dat opleiders in de gezondheidszorg de sociale verantwoordelijkheid delen om medische studenten te onderwijzen over sociale determinanten van gezondheid en ongelijkheden in de gezondheidszorg en vervolgens om medische studenten aan te moedigen om in de eerstelijnszorg en de medische praktijk te gaan wonen in achtergestelde gemeenschappen. Naar schatting wonen meer dan 57 miljoen mensen in bijna 5.864 aangewezen gebieden met een tekort aan eerstelijnszorg in de Verenigde Staten en ervaren zij een negatieve behandeling door de gezondheidszorg. Bijvoorbeeld een tekort aan eerstelijnsartsen in vier eerstelijnsspecialismen in deze stedelijke en landelijke gemeenschappen: huisartsgeneeskunde, algemene interne geneeskunde, kindergeneeskunde en verloskunde en gynaecologie. Deskundigen hebben dus bevestigd dat de Verenigde Staten vaak te maken hebben met een nijpend tekort aan huisartsen, wat leidt tot een verdere vermindering van de toegang tot eerstelijnszorg voor medisch achtergestelde individuen of gemeenschappen (VanderWielen, Vanderbilt, & Steven H. Crossman, 2015).

Studenten in de gezondheidszorg zorgen voor deze achtergestelde gemeenschappen en proberen maatschappelijke verantwoordelijkheid te nemen om de problemen in de zorgsectoren te ondermijnen. Ze zijn zo geneigd omdat ze tijdens hun opleiding en training sterk worden blootgesteld aan achtergestelde bevolkingsgroepen en daarom hebben ze de drang om rekening te houden met bepaalde sociale determinanten van gezondheid. Het is nodig om de studenten aan te moedigen om eerstelijnszorg in de gezondheidszorg te volgen en hen opleidingsmogelijkheden te geven zodat ze op efficiënte wijze gezondheidszorg kunnen verlenen in achtergestelde gemeenschappen (VanderWielen, Vanderbilt, & Steven H. Crossman, 2015).