Toen de familie van de Zuid-Afrikaanse politicus en anti-apartheidsactivist Tony Yengeni een rituele slachting aanging voor een traditionele reinigingsceremonie, ontstond er veel controverse more than dierenrechten en culturele praktijken.
De praktijk van ritueel slachten komt verrassend genoeg uit Griekenland. Bepaalde goden werden geofferd in de vorm van dierenoffers satisfied het doel de goden die om raad en zegening vroegen, gunstig te stemmen. De praktijk vond zijn weg naar Rome en werd verder bewezen in de Bijbel door de kinderen van Israël.
In de huidige context is ritueel slachten dominant gebleven in Afrikaanse culturen in excess of het hele continent. Het is een groot deel van culturele identiteit en participatie geworden. Wat zeg je tegen een gemeenschap van mensen wiens cultuur diep geworteld is en bepaald wordt door hun erkenning van de ‘spirituele’ wereld (spirituele wereld in deze context waarmee we de voorouderlijke wereld aanduiden) door middel van het rituele slachten van dieren? Een Afrikaanse doctrine stelt dat een provide niet acceptabel kan worden gevonden als het offer niet doorway de voorouder als give wordt erkend.
De veranderende rol van vlees in het Afrikaanse leven
Het vergieten van bloed wordt gezien als het offeren van het ene leven voor het andere, aangezien het leven in bloed wordt begrepen. Als een dier werd geofferd, was het vroeger de gewoonte dat een ervaren oudere of familievertegenwoordiger de rituele slachting uitvoerde of uitvoerde. Dit betekende dat het dier onder de fatale omstandigheden zo gevoelig mogelijk werd behandeld. Respect voor het dier werd gezien als regard voor de voorouder.
Dieren werden toen alleen geslacht voor levensgrote feesten zoals bruiloften, de geboorte van een zoon en natuurlijk om een offer te brengen aan de voorouders. Vlees werd tijdens die gelegenheden meestal geconsumeerd en zonder die vieringen overleefde de familie door zelfvoorzienende biologische landbouw. Het dieet bestond voornamelijk uit melk, meelmeel, groenten, bonen en granen.
Toen commercialisering en industrialisatie de toon zetten voor de snelle ontwikkeling in Afrika, begon een trend die de consumptiepatronen en voedingsnormen van mensen veranderde. De ironie is dat veehouders hun dieren bleven houden voor landbouw en rituele slacht en niet voor normale dagelijkse consumptie, zelfs toen hun dieet overging op een meer op vlees gebaseerd dieet. Het excess vlees was afkomstig van veeboeren die groeihormonen en andere chemicaliën, anorganisch dierlijk voedsel, wrede slachtmethoden en onwettige verwijdering van industrieel afvalwater gebruikten.
In de loop der jaren is de discussie verschoven van de rechtvaardiging van ritueel slachten naar de methode om dieren zo te slachten dat het dier er niet onder lijdt. De target verschuift dus naar de behandeling van het dier voor en tijdens het rituele slachten. Geen enkele vorm van protest zal het aantal slachtingen stoppen of beperken zolang het ritueel wordt beschouwd als onderdeel van culturele identificatie en deel uitmaakt van de morele verdediging van traditionele praktijken op culturele gronden.
De alternatieven voor dierenoffers
Ritueel slachten blijft nog steeds een weerspiegeling van wat mensen geloven en hoe ze die overtuigingen in praktijk brengen. In de Bijbel waren de eerste gives van dieren en van groenten en fruit. Gives waren niet eendimensionaal. Ze hoefden niet for every se in de vorm van een slachting te komen.
Verbinding maken achieved de spirituele of voorouderlijke wereld heeft verschillende modi. De in Zuid-Afrika geboren internationaal befaamde jazzartiest Bheki Khoza en zijn vrouw zijn de afgelopen 10 jaar veganist geweest en hadden een bruiloftsfeest, zonder rekening te houden achieved hun Zulu-wortels, waardoor ze vee moesten slachten. 40 jaar geleden vormde een groep Afrikaanse Hebreeuwse afstammelingen een gemeenschap die rituele slachtingen verbood die deel uitmaakten van hun cultuur sinds de dagen van hun grote inaugurele voorvader, Abraham. De gemeenschap besloot zichzelf te offeren in plaats van dierenoffers. Doorway zichzelf aan te bieden, reinigden ze zichzelf en verzoenden ze hun overtredingen en sloten een nieuwe overeenkomst.
Er valt hier iets te leren en dat is wanneer we ons openstellen voor nieuwe ervaringen, nieuwe reduce en deze internaliseren, dan nemen we die lessen en die ervaringen eigenlijk mee naar de voorouders die we eren. Hoewel het in het Afrikaanse geloof waar kan zijn dat presents moeten worden gebracht in een vorm die acceptabel is en begrepen wordt door onze voorouders, is het ook waar dat als we voorouders meenemen op onze levensreis en we kennis en nieuwe methoden opdoen, zo doen onze voorouders omdat de dood geen aanleg is voor het verkrijgen van bovennatuurlijke wijsheid in het hiernamaals.