Als je een sort uit de jaren 90 bent, herinner je je het misschien als een tijd van ongelooflijke muzikale diversiteit.
Toen bands onder toenemende druk stonden om iets anders te doen om ‘relevant’ te blijven, begonnen de genres zich te vertakken. Waar de zwaardere muziek in de jaren 80 vooral bestond uit traditional rock’n’roll en punk, kwamen nu grunge, alternatieve rock, industrial en metallic naar voren.
De development naar het ‘dark and somber’ die in de jaren 80 begon achieved gothic rockbands als Depeche Mode, Joy Division en Sisters Of Mercy, nam nu een dramatischer wending fulfilled de opkomst van meer ‘extreme’ industriële metallic, fulfilled artiesten zoals Marilyn Manson en Nine Inch Nails die op het toneel verschijnen.
Terwijl in de jaren 80 rock, punk en steel grotendeels een subcultuur waren die was gebouwd op indielabels die werden gesteund doorway die-challenging enthusiasts, werd in de jaren 90 zwaardere muziek geproduceerd en geconsumeerd op een veel grotere schaal.
Rock en significant metal waren een significant enterprise geworden en het werd niet langer afgedaan als simpelweg ‘muziek voor rebelse tieners’. Rock en metal kregen een nieuwe, verfijnde en up-to-day make-more than, toen platenlabels ze oppakten en oppoetsten tot iets meer ‘verbruiksgoederen’.
Tegelijkertijd maakte ook pop- en experimentele muziek een opmars, satisfied electro die sinds de jaren 80 nog steeds een grote rol speelde en underground-raves die large business enterprise betekenden.
Op dit punt begonnen rap en hiphop meer mainstream te worden en ontwikkelden ze zich tot het kenmerkende genre dat we vandaag kennen, achieved artiesten als Snoop Dogg en Jay Z die iconische beroemdheden werden.
Reggae en R&B bleven ook populair in dit tijdperk, en genres smolten snel samen om uit te breiden naar fascinerende nieuwe muzikale werelden van electro-swing tot ska, er was voor elk wat wils.
Soul nam vooral een vlucht in de jaren 90 satisfied soul-superster Whitney Houston, die al snel een van de finest verkopende muziekartiesten aller tijden werd, satisfied meer dan 200 miljoen platen wereldwijd.
Dus welke muziek blijft ons vandaag inspireren? Laten we onze herinneringen opfrissen door enkele van de artiesten te bespreken die de afgelopen 30 jaar het beste zijn geworden.
Tracy Chapman
Tracy Chapman is direct herkenbaar als een van de meest getalenteerde politieke zangers van onze tijd.
Singer-songwriter en zwarte en LGBTQIA+-rechtenactivist Chapman heeft een klassiek eenvoudige, maar diep expressieve kwaliteit in haar stem en teksten, en is uitzonderlijk getalenteerd in het creëren van gedenkwaardige maar betekenisvolle bluesmuziek die aansluit bij haar politieke activisme.
Vooral Talkin’ About A Revolution is een modern day volkslied geworden voor Black en LGBTQIA+-activisme, en ze blijft nauw verbonden fulfilled die politieke doelen, terwijl ze ook vrijwilligerswerk doet voor Amnesty Worldwide en AIDS/Lifecycle.
Er is een beperkte hoeveelheid bekend bij het publiek in excess of het privéleven van Chapman, en ze is altijd een beetje een kluizenaar geweest.
Haar relatie met Alice Walker, auteur van Black LGBTQIA+-roman The Coloration Purple, werd gedurende het grootste deel van haar carrière geheim gehouden en Chapman vestigde er de voorkeur aan de aandacht op haar zaak te vestigen in plaats van op zichzelf.
De muziek van Tracy Chapman was ongetwijfeld invloedrijk, maar niet altijd door haar eigen keuze. In 2018 klaagde Chapman Nikki Minaj aan voor het schenden van het auteursrecht van Infant Can I Keep You in haar nummer Sorry, en kreeg uiteindelijk $ 450.000.
Bjork
Een vrouw die echt de ‘kunst’ in ‘artiest’ legt, de IJslandse zangeres, songwriter en beeldend performer Björk heeft consequent creatieve en culturele barrières in haar muziek afgebroken.
In tegenstelling tot sommige van de zwaardere bands uit de jaren 90, was het geschenk van Björks muziek tot nadenken stemmend zonder deprimerend te zijn, en had het de wijsheid van eeuwen terwijl ze door de ogen van een sort keken.
Haar muziek in de jaren 90 en daarna was gedenkwaardig, eigenzinnig en origineel, spelend op dichotomieën van technologie vs . natuur, en oorlog vs . vrede, om complexe muziek te creëren die vol diepte en experimentele geluiden was.
Björk speelde een belangrijke rol bij het gebruik van een reeks geluiden uit culturen above de hele wereld, fulfilled invloeden uit haar eigen IJslandse cultuur, evenals elementen van verwesterde muziek en tribale drumstijlen.
Terwijl vrouwelijkheid in de jaren 90 werd teruggewonnen, met de opkomst van uitgesproken feministische ‘Riot Grrl’-bands, was Björks muziek misschien haar tijd vooruit in die zin dat het de stereotypen verwierp van wat het was om mannelijk of vrouwelijk te zijn.
Nummers als ‘Venus As A Boy’ veranderden het verhaal rond traditionele mannelijkheid door conventionele idealen van ‘kracht’ of ’taaiheid’ te verwerpen om de kwaliteiten van tederheid en onbaatzuchtige liefde bij mannen te benadrukken.
Haar benadering van religie is op dezelfde manier bedachtzaam, en veel van haar liedjes – waaronder Human Behaviour en Earth Thieves – benadrukken haar filosofische gedachten about de menselijke samenleving. Hoewel sommigen aanvankelijk kritisch lijken in excess of de influence van de mens op de aarde, beslaat Björks complexe kijk op het leven beide kanten van de medaille.
In The Modern-day Points beschrijft ze hoe ‘alle moderne dingen… altijd hebben bestaan, ze gewoon in een berg hebben gewacht’. Misschien een suggestie dat de menselijke natuur even natuurlijk is als de natuur zelf.
Nirvana
Het is moeilijk om zelfs maar aan de jaren 90 te denken zonder meteen aan Nirvana en hun tragische frontman Kurt Cobain te denken.
Nirvana’s muziek was een complexe en tegenstrijdige mix van deprimerend nihilisme en gepassioneerd sociaal activisme, en dit vatte de sociale attitudes van de jongere generatie van die tijd samen.
Het typische onderwerp van Nirvana was vaak donker, fulfilled verschillende liedjes more than drugsverslaving, seksueel geweld, vrouwenhaat, racisme en homofobie, maar op geen enkel minute werden deze onderwerpen gespeeld om schokkend te worden.
De liedjes van de band weerspiegelden nauw Cobains sociale houding en geloof in het creëren van een betere wereld die aan het licht kwam toen zijn dagboeken werden vrijgegeven na zijn dood in 1994. Misschien maakt dit Nirvana des te relevanter in het huidige tijdperk van #MeToo en #BlackLivesMatter.
Nirvana creëerde een geluid – en het was een wild, rauw, keelgeluid – dat het style van grungemuziek ging definiëren. Door de ‘verfijning’ van commerciële muziek te combineren met de ongefilterde passie van punk, sprak grunge een jongeman aan die zijn rechten ontnomen en onderdrukt was.
Veel ‘scherpere’ rockbands probeerden het ‘Nirvana’-geluid opnieuw te creëren, waaronder Weezer, Oasis en de Foo Fighters – van wie de laatste zelfs toegewijd genoeg waren om op volumes te spelen die letterlijk de aarde deden schudden – maar weinigen hadden echt grensverleggend geweest in de onderwerpen die in hun muziek aan bod kwamen.
Nirvana was niet bang om moeilijke onderwerpen aan te pakken, hun hart uit te storten op het podium en trouw te blijven aan hun muziek en hun moraal.